The show will go on

De lokale overheden in de zuidelijke en westelijke Staten van de VS zagen zich de afgelopen weken verplicht om eerdere versoepelingen terug te draaien en bestaande maatregelen nog te verstrengen om de verdere verspreiding van het virus af te remmen. Dat heeft vanzelfsprekend zijn gevolgen op de arbeidsmarkt en vertaalt zich ook in een (tot nu toe) beperkte correctie op de aandelenmarkten.

Vermits de bijzondere klim van de beurskoersen sedert de dieptepunten in maart, zich vooral concentreerde op een beperkt aantal beursgenoteerde waarden, is het meteen duidelijk wie over de afgelopen week de ook de grootste achteruitgang liet optekenen. De helden van het (financiële) verzet tegen het coronavirus kregen de ergste klappen te verduren: Amazon, Apple, NVIDIA en Microsoft. Enkel het verbluffende (maar nog steeds speculatieve) Tesla bleef gespaard.  

Toch bleef de neerwaartse beursreactie tot nu toe relatief beperkt. Dit wijst erop dat men de recente terugslag op het arbeidsfront eerder aanziet als een uitstel dan als afstel van de economische remonte.  

De verbijsterende toename van het aantal infecties in de VS moet vanzelfsprekend gedeeltelijk toegeschreven worden aan het drastisch opvoeren van de testen. Maar de exponentiële groei van het aantal actieve gevallen overstijgt in ruime mate de uitbreiding van het aantal testgevallen, zodat er diepere oorzaken moeten worden gezocht voor dit ongeziene debacle. Het ongrijpbare virus verspreidt zich zo goed als ongehinderd, straft de vele zwakheden van de mensensoort ongenadig af en zoekt ongegeneerd naar nieuwe doelgroepen, onder meer bij de jongere bevolking.

Blufpoker, politiek gekrakeel en warrige beleidsbeslissingen vormen duidelijk geen bescherming tegen deze waardige opponent. 

Toch valt er links en rechts ook wat goed nieuws te rapen. De situatie in het noordoosten van de VS lijkt (voorlopig) wat beter onder controle te zijn en – verbazend –  het aantal nieuwe fatale slachtoffers neemt geleidelijk af. Een bevreemdende, haast contradictorische vaststelling. Misschien is de wachttijd langer geworden of is dit gevolg van het feit dat het virus nu een thuisbasis zoekt bij een jonger (en dus sterker) deel van de bevolking of is de gezondheidszorg effectiever geworden of …?

Ook in de noordoostelijke staten van de VS mag men zeker niet te vroeg juichen. De situatie is daar immers vergelijkbaar met Europa, een paar weken geleden. Na een eerste ronde van versoepelingen en het onverantwoordelijke gedrag van een flinke groep medeburgers moeten echter ook in onze contreien de remmen dicht worden gesmeten om erger te voorkomen.

Toch ook enkele opbeurende cijfers in Europa. Zo mogen de relatief goede PMI-cijfers, onder meer in Duitsland en Frankrijk, niet te snel onder de mat worden geschoven. Maar zonder een doorgedreven herstel van de Amerikaanse economie zal het ook in Europa niet lukken om de economische remonte vol te houden. Economische groei in Europa, zonder dat de VS vooruitgang boekt is als de Rode Duivels zonder De Bruyne en Hazard, Coldplay zonder Chris Martin, Paw Patrol zonder Ryder of Cola zonder bubbels.

De hoop op een baanbrekende doorbraak in de strijd tegen het virus is zeker niet volledig weg. De geruchten over de beschikbaarheid van een effectief vaccin tegen het najaar nemen concretere vormen aan. De beschikbaarheid op massale schaal vormt zeker een logistiek probleem maar de idee alleen al dat er een afdoend vaccin ter beschikking komt, is (tijdelijk) voldoende om de verliezen op de aandelenbeurzen te beperken.

Geen zinnig mens die overigens ooit geloofd heeft dat het opwaartse pad van de economie, een pad van rozen zou zijn. Met tussentijdse tegenslagen, zelfs nederlagen, moeten we om weten te gaan en beursreacties, zoals tijdens de laatste week, zijn hier onlosmakelijk mee verbonden.

We interpreteren de evoluties van de laatste dagen dan ook als the end of the beginning om Winston Churchill[1] (nog) maar eens te citeren.

Een bijzonder interessante bijwerking van de pandemie is het feit dat de suprematie van de VS nu openlijk in vraag wordt gesteld. Door de belabberde aanpak van de coronacrisis, ruikt China zijn kans en zet het nu gedurfde passen op het geopolitieke schaakbord. Niet alleen tegen de VS overigens, maar onder andere ook ten opzichte van India, Australië, Canada en het VK.

Het risico op een verdere escalatie van de spanningen tussen de VS en China is hierbij niet denkbeeldig en weegt zeker mee op het huidige beursklimaat. We vinden deze situatie ernstig maar niet van aard om ons nu al te verontrusten. We gebruiken hiervoor, zoals in 2019, de yuan/US $ -wisselkoers als kompas. De koers van de Chinese munt blijft voorlopig zeer stabiel rond 7 yuan per US$, wat in onze ogen wijst op terughoudendheid in dit sluimerende conflict, net zoals de recente symbolische maatregel om het Chinese consulaat in Houston te sluiten (so what?) en de voorspelbare vergelding door de Amerikaanse consul uit te wijzen. Uit Chengdu (Cheng wat?)  

Opvallend is zeker ook de zwakte van de US $ ten opzichte van de euro. De dollarkoers komt nu opvallend kort bij het niveau dat ons fundamenteel model al een tijdje stond aan te geven.

Deze evolutie werd in de afgelopen dagen versneld door het verrassend vlotte akkoord tussen de EU-lidstaten over het gigantische stimuluspakket. Weliswaar bleken er – naar slechte Europese gewoonte – een paar marathonvergaderingen nodig te zijn om zich gezamenlijk achter één tekst te kunnen scharen, maar dat lijkt ons nadien beschouwd eerder voor de lokale bühne bedoeld te zijn. Het kritische Nederlandse, Oostenrijkse, Deense en Zweedse publiek kan er zo van overtuigd worden dat er niet zomaar toegegeven werd aan de Duits-Franse druk. 

Op de Europese aandelenbeurzen heeft men nog geen plezier kunnen beleven aan dit akkoord, maar de obligatiemarkten wisten er intussen wel een feestje rond te bouwen, met een substantiële (verdere) terugval van het renteverschil van Italië, Spanje en Portugal met Duitsland, terwijl ook het renteverschil tussen BBB en AA geratete ondernemingsobligaties verder afnam. 

De perifere zone van de EU is steeds onze geprefereerde habitat geweest voor obligaties, wat de obligatiecomponent van onze beleggingsportefeuille zeker geen windeieren heeft gelegd.

In onze asset-allocatie blijven we gematigd optimistisch voor aandelen op de middellange termijn, maar voor de eerstkomende periode verwachten we een hobbelig pad, vandaar dat een licht onderwogen positie ons de meest geschikte positionering lijkt. Onze accenten in technologie, automatisering, robotisering, biotech, water en veiligheid blijven we nadrukkelijk behouden.